Het wordt de zwaarste Dakar Rally op Zuid-Amerikaanse bodem”, waarschuwde de organisatie voorafgaand aan de 2017-editie. Die waarschuwing bleek meer dan terecht. Zeker als je de uitdaging in je eentje in een zelfgebouwde buggy aan gaat, zoals Tim en Tom Coronel. De deelnemers aan de grootste uithoudingsproef ter wereld maakten de afgelopen twee weken de zwaarst denkbare omstandigheden mee: van meer dan veertig graden in de brandende zon op zeeniveau tot hagel en ijsregen op 5.000 meter hoogte, van gortdroge woestijngebieden tot etappes die werden afgelast vanwege modderstromen en aardverschuivingen. Kortom: de Dakar op z’n best. En dat alles in het geval van Tim en tom Coronel in het soloklassement.
De broers maakten de afgelopen periode veel mee. Het ene moment ging de zelf ontwikkelde buggy als een tierelier, enkele andere malen stond Tom met de handen in het haar stil in ‘the middle of nowhere’. Zijn portie pech bleef hem niet gespaard en opnieuw moest hij enkele nachten op de proef doorbrengen, bij zeer lage temperaturen in de stromende regen. Supermonteur Tim hielp regelmatig een handje, evenals de snelle assistentietruck van Boucou waar Tom heel wat kilometers achter heeft gehangen.
Eén ding heeft hem er doorheen gesleept: de wens om samen met zijn broertje Tim de finish van de Dakar Rally te halen. In 2015 stonden de Coronelletjes voor de eerste maal samen aan de start, ieder in een eigen buggy. Dat jaar haalde Tim de finish niet. Een jaar later een nieuwe poging, maar toen strandde Tom voortijdig. In 2017 moest het gaan gebeuren. En het is gebeurd!
Na bijna twee weken afzien werd op zaterdag de laatste etappe van ruim zestig kilometer met succes afgelegd. Vervolgens volgde een verbinding van zo’n zevenhonderd kilometer naar hartje Buenos Aires. Daar mochten de broers het podium op om het warme onthaal van de dolenthousiaste fans in ontvangst te nemen. Toch werd het ook in de laatste etappe weer even spannend. Tim legde uit: “Tom bleek voorafgaand aan de proef een probleem met de koppeling te hebben. Daardoor gingen we een half uur tot drie kwartier later van start. We liepen dus weer achter de feiten aan. Het was effe iets te spannend, maar gelukkig is het gelukt. We hebben het gered, de finish is gehaald. Fantastisch om samen met mijn broertje op het podium te staan
Tom met een brok in zijn keel op het podium
Tom stond met een brok in zijn keel op het podium, toegejuicht door een enorme mensenmassa. Toen pas realiseerde hij zich echt goed wat hij de afgelopen dagen heeft doorstaan. Doodop maar voldaan zei hij: “Mission accomplished. Been there, done that. Dit was ons doel: twee buggy’s aan de finish. Dat is gelukt, mede dankzij de goede voorbereiding van Tim. Hij was tijdens de rally mijn snelle assistentie, hij heeft constant achter me aan gereden. Ik heb toch wel wat problemen meegemaakt waarvan ik zeker weet dat ik die in m’n eentje niet had kunnen oplossen, of in elk geval niet zo snel.”
“Al met al was het een hele zware, echt nog zwaarder voor mij dan twee jaar geleden toen de docu is ontstaan. Twee keer stond ik op het punt om de handdoek in de ring te gooien. Tim heeft me er doorheen gesleept. ‘Kom op joh, niet zo mopperen. Gewoon doorgaan’, zei hij keer op keer. Op een gegeven moment ben je gewoon zo ontzettend moe. Je slaapt een uur per nacht waardoor je tijdens de proef achter het stuur in slaap valt. Dat waren niet echt optimale omstandigheden. We hebben in elk geval weer genoeg kroegverhalen verzameld, momenten meegemaakt waarop anderen allang zouden zijn gestopt. Ik ben echt nog wel een tandje dieper gegaan dan de voorgaande twee edities maar dat maakt de vreugde alleen maar groter. Dit had ik vier dagen geleden niet durven dromen. Dankjewel Tim, dankjewel team, dankjewel sponsors. Zonder jullie had ik dit nooit gered.”
