Precies 30 jaar geleden, op 24 juni 1989, won Hans Spaan de Dutch TT in de 125cc-klasse. In de laatste ronde passeerde hij Alex Crivillé om zo de belangrijkste van zijn negen Grand Prix-overwinningen op te eisen.
“Mijn TT-overwinning was misschien niet mijn mooiste of beste zege, maar wel de belangrijkste”, zegt Spaan. “Op het moment zelf sta je daar niet zo bij stil, maar achteraf wel. En het wordt steeds belangrijker, omdat het steeds langer geleden is en ik nog steeds de laatste Nederlander ben die de TT heeft gewonnen. Dat ik in 1984 tweede werd en in in 1986 derde, dat weet niemand meer, maar over die overwinning in 1989 wordt nog steeds gepraat. Elk jaar weer. Die ene overwinning heeft me veel opgeleverd en dat effect duurt nog steeds. Het heeft me zo ongeveer onsterfelijk gemaakt
Dat het al zo lang is geleden dat een Nederlander de TT won, heeft diverse oorzaken, meent Spaan. “In die jaren reden er veel Nederlanders in de GP’s; er was er altijd wel eentje die kans maakte, maar er zijn er meer bij wie het niet is gelukt dan wel, terwijl ze toch echt wel winnaars waren. Juist daar winnen is moeilijker dan op een ander circuit. Ik weet niet of we het ooit nog eens meemaken. Het zou zomaar kunnen; ik heb Bo Bendsneyder hoog zitten. Ik acht hem er wel toe in staat. Waarom niet? We hebben al gekkere dingen meegemaakt. Het moet alleen allemaal meezitten, alles moet de goede kant op vallen. Maar omdat Bo de enige Nederlander in de GP’s is op dit moment, is de druk op hem nog veel groter. Het is nogal een verschil of je met twintig Italianen in Italië rijdt, of als enige Nederlander in de TT.”
“Vroeger was het veel eenvoudiger om in de Grand Prixs terecht te komen dan nu. Inschrijven, kwalificeren en rijden maar. Je kon bij wijze van spreken op een gepimpte straatmotor meedoen. Nu zijn er veel meer voorwaarden waar je aan moet voldoen en zonder budget kom je er al helemaal niet. En dat is in Nederland een probleem. De budgetten van toen waren peanuts vergeleken met nu. Ik weet het niet meer precies – het interesseerde me niet, zolang ik maar rijden kon – maar als je toen als team een budget van vijf, zes ton had, had je het goed voor elkaar. Nu praten we over miljoenen.”
