De meeste concurrenten kwamen vanochtend met een gezonde mix van opwinding en vrees aan de start, in het vooruitzicht de mythische duinen van Merzouga te doorploegen. Er stonden 324 zware kilometers op het programma, door een gevarieerd Marokkaans landschap met alle soorten tracks (rotsig, snel, moeilijke navigatie) en de favoriete finish van heel wat rallyliefhebbers: de aankomst in de duinen van Merzouga, aan de voet van het bivak. De eerste helft van de etappe was compleet nieuw, met technische stukken, een kloof en verschillende passages in lange zandwadi’s.
Het werd een legendarische etappe met niet minder dan 4 Ergs om over te steken, waaronder de oranje duinen van Erg Ouzina, de witte duinen van de Erg Znaigi, en tenslotte de gele duinen van Erg Chebbi bij aankomst. Navigatie, snel en technisch rijden, surfen op de duinen: deze etappe had echt alles!
Skyler Howes #106 (etappewinnaar motoren)
“Het was een geweldige etappe, hoewel ook verraderlijk. Kort na de tankstop nam Joan Pedrero een te wijde bocht. Ik kon hem losschudden en reed van de tankstop tot de finish helemaal alleen. Het is de eerste keer dat ik me in die situatie bevond, want Pedrero en ik leveren dagelijks een strijd op het scherp van de snee.
De navigatie was best moeilijk. Ik leer nog elke dag bij. De duinen waren echt leuk. Ze lagen zand, wat betekent dat je af en toe kan springen. En omdat ik vol vertrouwen zit, had ik geen schrik om vast te zitten of te vallen.
In het eerste stuk beging ik enkele domme fouten zodat Joan me kon voorbijgaan. Dat ik hem later alsnog opnieuw kon inhalen is een bemoedigend signaal. Hopelijk is mijn voorsprong groot genoeg om de laatste twee etappes succesvol af te ronden.”\
Voor Howes is het de eerste ontmoeting met Afrika. “Ik ben zo opgewonden om hier te zijn. De duinen, de palmbomen, de mensen langs de kant van de weg en de kamelen: het is precies zoals ik me vooraf had voorgesteld.”
Joan Pedrero #104
“Vandaag was een slechte dag. Ten eerste was er een probleem met mijn ERTF aan de start, 5 minuten voordat ik moest vertrekken. Het werd opgelost door de organisatie, maar ik miste mijn slot en begon op de tweede plaats, 1’30 “achter Skyler. In theorie zou dit goed voor me zijn, want ik hoefde het podium niet te openen, maar op de een of andere manier verloor ik mijn concentratie. Ik heb veel kleine fouten gemaakt, maar ben erin geslaagd om mijn rivaal te vangen bij het tanken. Toen kwamen we bij een dorp, waar ik een hele grote fout maakte. Skyler vond snel de juiste weg, maar ik bleef ernaar zoeken. Ik besefte hoeveel ik verloor toen we aankwamen bij de laatste CP, 12
‘in totaal! Toen reed ik als een maniak en wist in de laatste 50 km een groot deel van dit gat te herstellen, maar daarvoor moest ik veel risico’s nemen. Dus ik ben in principe blij om hier in één stuk te zijn, met beperkte schade aan ongeveer 4 ‘. Dit betekent dat ik 2 ‘achtersta, in plaats van 2’ vooruit zoals ik vanochtend, maar dit is racen. We hebben nog twee fasen te gaan en je kunt er zeker van zijn dat ik mijn best zal blijven doen om te winnen.
Van Genugten baalt als een stekker na een dag knokken
Het ging Ton van Genugten donderdag in de zesde etappe van de Morocco Desert Challenge nagenoeg allemaal voor de wind. Tot er op een paar kilometer voor de finish nog een paar duintjes opdoemden die lastiger waren dan gedacht. Het zorgde ervoor dat Van Genugten wederom flink wat tijd verloor ten opzichte van de concurrentie.
In het eerste deel van de 324 kilometer lange etappe vloog Van Genugten figuurlijk over de piste. Aangekomen bij het traditionele lunchstop halverwege de proef lag de Petronas Iveco De Rooy-crew nog maar 2.30 minuten achter klassementsleider Viazovich. “En dus wilde ik er na het broodje nog even goed voor gaan zitten”, vertelde Van Genugten. “Het was een mooie mix van stenen met zand en drie keer een duinenpartij, qua snelheid een mooie mix van ondergronden en we gingen super door de duinen.”
Toch liep het enkele kilometer voor het eind van de proef spaak. “Er was een lullig duintje op drie of vier kilometer voor de finish en ik weet niet wat er gebeurde”, zei een gissende Van Genugten, die niet ver daarvoor de gecrashte provinciegenoot Erik van Loon nog had zien staan. “We zagen Erik dertig kilometer voor de finish staan en zijn nog even gestopt. Er ging van alles door m’n hoofd en ineens bleven we staan. De rijplaten eronder en we waren zo weer weg. We zaten goed en wel in de auto en bij het tweede duintje ging het weer mis. Daar heb ik eigenlijk alles weggegeven.”
En dus was al het stampwerk in de ochtenduren andermaal voor niets geweest. “We hebben wel weer een half uur verloren. We hadden het sleeptouw klaarliggen en gelukkig heeft Peter Versluis me eruit getrokken. Dat duurde nog geen minuut. Het is gewoon heel jammer nadat we er een volle dag voor geknokt hebben. Het waren weer mooie duinen en een mooie piste.”
Hoewel niets onmogelijk is, lijkt het podium stilaan toch uit beeld te verdwijnen voor Van Genugten. “Ik ben fysiek nog even aan het stuivertje wisselen geweest met Martin van den Brink, daar heb ik wel van genoten”, vervolgde Van Genugten. “Hoewel we hier eigenlijk komen om te testen, kijk je toch een beetje naar het podium.” In de twee afsluitende dagen kan er nog van alles gebeuren, maar voorlopig staat Van Genugten op de zesde stek in het klassement. De achterstand op klassementsleider is iets meer dan een uur. “Morgen hebben we nog een flink stuk in de duinen”, besloot Van Genugten met een glimlach. “Dan kunnen we nog eens oefenen.”
